De Afblijven-cast spreekt.

Gijs Stallinga
Je speelt in Afblijven het schattige jongetje
Het schattige jongetje ja, die zichzelf natuurlijk niet helemaal niet schattig vindt, maar waarvan veel mensen het wel vinden. En hij is dat natuurlijk ook. Hij kan heel bezorgd zijn als hij ziet dat het verkeerd gaat, zoals in dit geval met Melissa. Hij probeert haar te behouden.
Een rol die dicht bij jezelf staat?
Ik denk het. Het is natuurlijk een goede jongen. Ik denk dat ik qua gedrag goed opgevoed ben. Ik weet niet in hoeverre het gelukt is, maar ik probeer dat ook wel te zijn. Ik ben natuurlijk een stukje ouder; hij is 15/16 en heeft minder levenservaring, is impulsief, maar ik voel zeker wel een connectie met de rol van Jordi.
Heb je eigen ervaringen met het onderwerp van het stuk?
Ik denk dat iedereen wel eens met drugs te maken heeft. Sommigen kicken er ontzettend op om dat in het weekend te doen; dat heb ik niet. Maar iedereen heeft in zijn leven in zijn omgeving of uit eigen ervaring wel een keer met drugs te maken. Dat maakt het ook zo’n goed onderwerp. Het maakt, zeker nu, onderdeel uit van de maatschappij. Iedereen kent wel iemand die doorslaat in een bepaalde passie of dingen doet die hij eigenlijk niet zou moeten doen, maar het niet kan laten. En dan zijn daar altijd wel weer mensen bezorgd om; dat is waar dit stuk over gaat. Ik denk niet dat er iemand in de zaal zou zitten die denkt: “Wat ze hier nou spelen snap ik echt niet.”
Die herkenbaarheid zal voor de meesten in de toeschouwersrol zitten?
Gelukkig zal niet iedereen zich met Melissa identificeren, maar er zijn natuurlijk zes rollen in het stuk. De vader zit erin, en er zullen een hoop vaders in de zaal zitten, die dezelfde gedachtes zullen hebben. En jongens, en meisjes, die zich in mijn rol kunnen inleven.

Verwacht je veel jongens in de zaal. Bij de vorige Carry Slee-musical, Lover of loser, was de zaal vooral gevuld met meisjes.
Ik denk het wel. We hebben de clip opgenomen voor de musical met duizend kids, en daar waren toch een heleboel jongens die het vet vonden om te dansen, en heel enthousiast waren. Ik hoop in ieder geval dat ze komen.
Ik heb ook geen idee wat de doelgroep van de verhalen is. Heb je zelf veel van Carry Slee gelezen?
Ja, niet allemaal, maar zeker toch een boek of vijf a zes. De vraag is natuurlijk of je ook naar het theater gaat. Wij spreken een jonge doelgroep aan, de lezers van Carry Slee, en daar zitten volgens zowel jongens als meisjes bij.
De verhalen van Carry Slee hebben toch een beetje een Postbus 51-boodschap (voor de jongeren Informatie Rijksoverheid). Zitten jongeren daar op te wachten
We zijn het stuk niet aan het maken omdat we een boodschap willen geven. De afsluiting van de voorstelling zal ook zeker niet zijn “pas op met drugs want dat is levensgevaarlijk.”, maar we maken iets wat vanuit de gewone wereld komt. We willen een goed verhaal hebben, en dat is in dit geval de drugs. Daar geef je dan een andere kijk op, en meer moet dat ook niet zijn. Wat ze er mee doen mogen ze verder zelf beslissen. Als mensen onbewust zich realiseren dat het toch wel gevaarlijk is, dan is er een zieltje gered.

Hoe groot is jouw rol in het stuk; het gaat uiteindelijk over Melissa?
Net als in de boek en de film wordt het verhaal verteld vanuit de ogen van Jordi, die naar Melissa kijkt. Melissa maakt de veranderingen door, en daar gebeurt het meeste mee, maar Jordi ziet dat gebeuren. Dus mijn rol is heel actief. Ik ben geen verteller, maar speel de scenes.

De dans werd tijdens de presentatie specifiek genoemd. Hoe anders dan anders zijn de choreografieën.
Ze zijn heel erg leuk voor de de doelgroep. We maken niet echt een musical-musical (natuurlijk wel een musical als een verhaal met dansjes en liedjes), maar we vertellen het verhaal met de middelen die passen. In dit geval zijn het energieke hiphop-achtige dansjes, vandaar een choreograaf (Shaggy) die in die stijl goed is.
De muziek die we hoorden is redelijk conventioneel, met eigentijdse arrangementen. Kunnen we daar ook nog hiphip- of rapnummers bij verwachten?
Ik denk dat die beschrijving aardig klopt. Zoals in Zuurstok (red: een van de nummers die werd getoond) zit er soms een stukje rap in, maar het is zeker niet zo dat we de halve musical aan het rappen zijn. Zo zijn er een aantal nummers in verschillende sferen natuurlijk, wat ontzettend past in het verhaal.


Natasha Willems
Je hebt een aantal musicals gespeeld in het ensemble, en nu de hoofdrol
Ja, ensemble en understudies. Dit is wel totaal iets anders, en ik ben er heel erg blij mee dat het zover is.
Dat je in de voorstelling een naam hebt, en op de brochure wordt genoemd
Vooral dat ja. Nee, dat je zo’n bijdrage mag leveren aan een voorstelling. Ensemble is heel erg leuk, maar je vertelt altijd in stukjes het verhaal mee. En nu mag je de grote lijn vertellen van dit verhaal. Ik vind het een uitermate mooi verhaal, en ik vind het goed dat we dit verhaal aan het vertellen zijn. Hoe dankbaar mag ik zijn dat ik de mensen van het begin tot aan het eind erdoorheen mag slepen.
Heb je in het verleden ook boeken van Carry Slee gelezen?
Absoluut. Spijt was de eerste, en daarna Afblijven. Ik was toen denk ik een jaar of 13, toen de boeken geschreven werden. Die boeken hebben veel impact op mij gehad. Spijt was al heftig, en toen kwam Afblijven. Ik wist niet hoe snel ik het moest lezen. De manier waarop Carry Slee schrijft is zo herkenbaar voor een tienermeisje. Daarom heb ik ook geauditeerd voor deze musical. De auditie was eigenlijk voor iemand tot 23 jaar. Ik ben 25, maar wilde dolgraag auditie doen. Ik heb gemaild en geschreven, “Ik zie er echt heel jong uit, mag ik alsjeblieft komen”. Ik ben heel blij dat ik mocht komen, en dat ik nu hier sta.
Wat maakt het dat je Afblijven zo hebt ervaren, heftiger dan Spijt waar iemand daadwerkelijk dood gaat?
Het mezelf realiseren dat zoiets bestaat. Met pesten ben je bekend, en dat het super heftig kan zijn, daar wil ik niet aan onder doen. Maar ik had echt nul besef van drugs, laat staan wat voor effect het kan hebben. Om dan te lezen wat er met een meisje kan gebeuren en hoe dat dan afloopt was echt heel erg spannend.

Had de persoon in het boek al overeenkomsten met jezelf? Had je toen al dromen om op de planken te staan
Absoluut heb ik een raakvlak met Melissa, en daar heb ik ook mijn rol vanuit kunnen opbouwen. Ik heb een dansopleiding gedaan en wil supergraag dansen. Ik herken de passie van het meisje. Melissa is ook niet de sterkste om zichzelf in woorden uit te drukken, en wat zij dan doet is dansen. Als à­k me niet goed vol, denk ik: “wat moet ik nou dan”, en ga ik dansen. Dat is een therapie, dan ben ik het kwijt. Die overeenkomsten tussen Melissa en Natasha, daar ben ik mijn rol vanuit gaan opbouwen.
Melissa is een danstalent. Wordt er qua dans veel van je verwacht?
(lacht) Keihard zijn ze voor me. Ja natuurlijk wordt er veel van me verwacht. Dit meisje moet uitmuntend zijn in dansen. Als je haar ziet moet je denken, “wow waar komt zij vandaan?” Om dat klaar te spelen is een hele grote uitdaging, maar ik ben niet anders gewend. Ik heb diverse dansstijlen in mijn opleiding gedaan. Dit is qua dans een hiphop-voorstelling, en dat was niet mijn sterkste kant; dat maakte het voor mezelf een grote uitdaging. En daar wil ik heel hard voor werken.
De invloed van de spelers bij het maken van deze voorstelling is groot. Is dat nieuw voor je? Daar zal in bijvoorbeeld Mary Popppins geen sprake van zijn geweest.
In die zin is het nieuw voor me dat ik het nu ook daadwerkelijk mag. Op mijn opleiding mocht je in de middagen zelf stukken gaan maken, dus dat maken heb ik drie jaar lang op school gedaan. Daar heb ik gemerkt dat ik het heel erg leuk vind om met het creatieve proces bezig te zijn. Dat kun je niet in grote mate kwijt in een Mary Poppins, waar heel veel vast staat. Je geeft je eigen invulling zover als je kan, maar dit is anders. Hier was een boek van Carry Slee en een script van Dick (van den Heuvel). En dat was zo bijzonder. Ik kan meedenken. Ik zat een keer thuis het script te lezen en had het gevoel ‘Ik mis hier iets, volgens mij.’ Volgens mij moet het meisje een moment hebben dat ze eruit breekt; dat ze zegt: “Ik ga het op mijn manier doen.” En dan gaat het bergafwaarts. En daar heb ik het vervolgens met Dick over gehad, hij heeft er weer over nagedacht, en zei toen dat hij dacht dat ik wel gelijk had. De muziek ook: er zijn door Jeroen Sleijfer natuurlijk noten geschreven, maar je krijgt de ruimte om het ook eens anders te proberen. Ik denk dat dit proces je als artiest ook dichter bij je rol brengt.
En dat in een kort tijdsbestek, want zo lang is de repetitieperiode toch niet geweest?
We hebben een heel versnipperd repetitieproces gehad. We hebben een start gemaakt, toen een heel groot gat gehad waarin dingen kunnen bezinken, maar ook kunnen wegvallen. En we zijn nu weer een week bezig. Twee dagen monteren, perspresentatie, en eerste try-out. Het gaat nu wel heel erg hard. Dat is superspannend, maar ook leuk. Met de gedachte: we gaan dit gewoon doen.