Liebe Stirbt Nie - in gesprek met Stef en Pieter (1)

En dan komt tijdens de repetities op een dag Andrew Lloyd Webber binnen. Ben je dan starstruck?
Stef: Ja, natuurlijk! Zeker ook omdat het je eerste baan is en je nog nooit zoiets meegemaakt hebt. We wisten allemaal op welke dag hij voor het eerst langs zou komen, dus er hing al een rare spanning, nog voordat iemand ‘m überhaupt gezien had. En dan waggelt ie ineens plots doodleuk repetitieruimte binnen. Dan gebeurt er wel iets bij iedereen.
Pieter: Ik voelde mij zo heel onnozel, gelijk een puber, terwijl ik niet iemand ben die naar concerten gaat en flauw valt of handtekeningen wil. Maar het is wel een feit dat die man ik weet niet hoeveel dingen geschreven heeft: super succesvol en terecht, hij is geniaal. En dan loopt hij zo plots binnen. Dat geeft zo een beetje kriebeltjes in mijn buik. Maar dat is ook allemaal zo relatief, want dan is hij er een kwartier en dan zegt hij; ‘oh, ik ga even aan een nieuw nummer werken,’ en dan is hij weg. Dan werkt hij in een ander zaal in het theater, en dan begint hij te schrijven en te componeren, en dan komt hij na een half uur terug met een nieuwe versie die je plots moet instuderen. En dan mà³et het goed zijn want je doet het voor de neus van Andrew Lloyd Webber.
Stef: Het is inderdaad mooi om te zien hoe hij met nieuw geschreven dingen komt. Dan komt hij bij de repeterende groep zitten, en dan gaat hij heel aandachtig zitten luisteren, en dan zie je iets met ‘m gebeuren. Dat de tranen in zijn ogen springen, en dat hij naar de regisseur kijkt en zegt: ‘dit is wat we moeten doen.’ Zo ben je bij het ontstaan van zo’n stuk.
Pieter: Ja, dat was heel grappig. Die man is niet meer van de jongste, en hij loopt een beetje als een oud manneke, maar hij fleurde echt volledig op, dat was heel fijn om te zien.
Een hele andere ervaring dan Frank van Laecke bij 14-18?
Pieter: Ik ben er bij de tweede run pas bijgekomen, dus ik heb slechts een paar repetities Frank samengewerkt. Allez Frank, ik spreek die niet zo aan hoor, meneer van Laecke is van zichzelf een heel warm persoon. En hij boezemt, ondanks dat hij eigenlijk een zeer groot regisseur is in België en daarbuiten, heel veel vertrouwen in en dat neemt een beetje de stress weg. Dat heeft misschien ook wel iets te maken met de taal. Hier hadden we een nieuwe regisseur en een nieuw team, waar ik nog nooit van had gehoord en ik kende niemand die ooit met hen had samengewerkt. En die komen binnen, en zeggen: ‘dit is wat je moet doen.’ Dan sta je daar toch maar en ga je absoluut je best doet om dat waar te maken. Met Frank van Laecke was een andere manier. Dat was meer: “probeer dat en dat en dat”, en dat was iets ontspannener.

Nu je hier zit kun je je Ordinary Days-rol niet opnieuw oppakken.
Stef: Jammer, want ik vond het heel leuk dat ze me daarvoor benaderden. En ik heb nog gecheckt hier of het kon, terwijl je eigenlijk van tevoren wel weet wat antwoord is. Ordinary Days en Dogfight waren voor mij allebei super leuke kortlopende producties. Tot vorig jaar was dat ook het enige wat ik ooit gedaan had. Alle producties, ook schoolproducties, zijn allemaal kortlopende dingetjes. Ik weet nog wel dat ik hier een maand bezig was, en dat ik dacht: dit is precies wat ik wil, maar we moeten nog een heel jaar! Dat is echt wat anders. Dus toen ik weer hoorde van de reprise van Ordinary Days dacht ik wel even; wat zou het fijn zijn om dat eventjes terug te pakken, al is het voor een half maandje, even weer met een kleine cast gaan werken aan wat anders. Maar je zit aan een lang contract, dus dat houdt gauw op.
Pieter: Ik mis dat ook wel. Ik kan nog alleen van op school spreken omdat ik net ben afgestudeerd, en daar doe je zoveel verschillende dingen. Je wordt overstelpt door nieuwe projecten, verschillende invloeden en verschillende stijlen en dat is heel fijn en heel leerrijk. Dan studeerde ik af en kwam ik naar hier, en dat was één ding, zeer tijd consumerend, en dat blijft het. Na een tijdje ken je het natuurlijk wel en weet je wel waar je moet staan, en wat je moet zeggen en zingen.
Stef: En dan ga je vanavond je tekst vergeten.
Pieter: Dat zou net iets voor mij zijn hoor. Maar ik mis dat wel een beetje, het klinkt zo een beetje dom, de artistieke uitdaging.
Stef: Dat is wel waar.