Ik denk dat het inderdaad persoonlijk blijft. En dat je bezig bent je eigen mening over musical te staven met de dramaturgielessen en regielessen. En dat is natuurlijk een beetje de omgekeerde wereld.
Musical raakt jou niet genoeg om er meer in te zien dan amusement. Dus concludeer je dat het een simplistische vorm is. Dat is jouw mening, jouw theorie. Vervolgens probeer je in je lessen die elementen te vinden die jouw theorie steunen. Maar daarmee is het nog niet waar..
1. Ik begrijp niet waarom dat de omgekeerde wereld is?
2. Van dat laatste snap ik helemaal niets. Als je wetenschappelijke begrippen en theorien toepast en kunst analyseerd probeer je toch tot een mening te komen?
Je gaat dan voorbij aan de velen die musical wel als een volwaardige, meerdimensionale theatervorm zien en daar onderzoek naar doen, analyses over schrijven, nieuw werk creëren. Er zijn boeken volgeschreven over het werk van Sondheim (niet de man zelf, het werk). Er zijn gerenommeerde gezelschappen die musicals uitvoeren. Er zijn wetenschappers en dramaturgen op afgestudeerd.
Hoeveelheid boeken over het werk van sondheim zeggen helemaal niets.
Gerenommeerde gezelschappen is ook geen definitie om iets tot kunst te benoemen.
Ik ga nu iets elitairs zeggen, althans dat gaat zo gevonden worden:
Als men niet beter weet, dan kun je Mary Popins als een stuk zien met een angel, als een stuk dat reflecteert, als een stuk dat aan zet tot denken. Simpelweg omdat men blijkbaar niet genoeg in aanmerking is gekomen met iets anders.
Dit is een slechte maar het moet maar te verduideliking: Als men leven lang fiat rijdt zal het zeggen: goh, wat heerlijk ik kom van a->b. Als het vervolgens een bmw rijdt zal het zeggen: O! Dit bestaat dus ook. Dit is even een andere manier om van a->B te komen.
Bij echte verdieping in alle kunst zal men zien dat de meeste musicals simplistisch te noemen zijn.
Ik heb persoonlijk helemaal niets met absurdistisch theater. Ik heb nog nooit een stuk in die stijl gezien dat me raakte of me verder deed nadenken dan: “Ik zal het wel niet begrijpen”. Ik kom geregeld bij dat soort stukken naar buiten met het idee: “Zonde van mijn tijd”. Ik ken echter wel de invloed van dit soort theater op weer andere vormen, ik zie dat er genoeg publiek is dat het wel waardeert en ik zie het dus niet als eendimensionaal. Maar met alle lesboeken in de hand zou het me zeker lukken om er voor te pleiten dat absurdistisch theater eendimensionaal is.
Ik wil graag dat pleidooi horen en heel graag met die lesboeken erbij.
Het blijft wat mij betreft persoonlijk. Ik ben zeker geen fan van het werk van Van Hove en Versweyveld. Ik vind het repeterend, kil, pretentieus en daardoor leeg en voorspelbaar. Maar ik bewonder zeker het vakmanschap van Van Hove als acteursregisseur die het beste in zijn spelers boven weet te krijgen.
Ik wil je graag het volgende vragen:
Wil jij dan het begrip ‘kunst’ omschrijven als:
Iets wat voor een persoon kunst is, is voor die persoon kunst. Ook al vind een ander het geen kunst.
Iets wat voor iemand geen kunst is, is voor die persoon geen kunst. Ook al is het voor een ander wel kunst.
En daarmee kan een verdere inhoudelijke definitie niet aan het woord kunst worden gegegeven.