Briljant geschreven en erg typerend 😄
En ja, denk dat iedereen wel een of twee favorieten heeft die hij of zij in stilte bewonderd en liefst een keer mee op de foto mee wil of is gegaan. Heb ik ook gedaan.
Maar op een gegeven moment krijg je vanzelf dat gevoel van: is dit niet erg ongepast? Zou ik dit ook waarderen als ik ‘s avonds van mijn werk af kwam en het pand via de personeelsuitgang verlaat?
Kortom; de twijfel slaat toe en maakt plaats voor de volwassenheid die van mening is dat mensen hun rust moeten krijgen en - oké, misschien toch ook best eens leuk vinden om in het voorbijgaan te horen te krijgen dat je zo geraakt bent door hun voorstelling. Daar doen ze het toch voor.
Op een gegeven moment kwam bij mij het besef dat ik liever geniet in stilte: de magie van theater is niet voor niets de magie van theater. Die magie verdwijnt op het moment dat ik weet wie er achter die prachtige rol schuilgaat en de mens van vlees en bloed zie die ook normaal met een jas aan en een muts op het pand verlaat, in plaats van dat geweldige kostuum met die pruik. Alsof de glans er dan een beetje af gaat.
Ik geniet het meest in stilte, vanaf rij 5 - 10. Waar niemand ziet dat ik er zie en ik me niet opgelaten hoef te voelen dat de cast me toch wel erg doordringend aankijkt (op rij 1…)
Ik kijk met voldoening terug op de tijd dat ik ook stad en land af liep voor die bepaalde acteur en ook ontzettend blij was dat een bepaald persoon een comeback maakte waar ik nooit meer op had gerekend. Maar ik ben toch ook wel erg blij wanneer ik voor de voorstelling gewoon genietend van de voorpret het theater in loop en na afloop na kan kletsen met mijn gezelschap of genietend in mezelf in de foyer.
Been there, done that; ik heb mezelf nooit betrapt in casual kleding (van de voorstelling) met een megafototoestel in een dito tas (van de voorstelling) en ik heb ook nooit druk en hyper op de voorgrond aan een artiesteningang gestaan. Ik stond meer bescheiden tegen de muur geplakt, omdat ik toch wel graag die ene foto wou, maar daar eigenlijk niet wou staan. En eerlijk gezegd heb ik ook niet het gevoel dat me dat zou passen, omdat ik met plaatsvervangende schaamte naar al die luidruchtigheid en hyperheid keek. Schuldig gevoel omdat ik dit zeg, maar toch goed gevoel omdat ik altijd bij mezelf gebleven ben daarin en altijd voor mezelf ben blijven denken.
En ja, die keer dat ik jaren terug met een gebroken been in het gips bij de artiesteningang zat en de hele cast van Elisabeth zijn naam op mijn gips zette en me een wens mee gaf, was ook gewoon leuk.
Goede oude tijd… toen ik nog jong en onbevangen was 😉
